KIŞ GÜNEŞİM

 Gülerken ağladınız mı hiç?
İçinizde biriktirdiğiniz ne kadar dert varsa avuç avuç kusarken kahkaha attınız mı?
Ağlıyorum şimdiye kadar hiç ağlamadığım şiddetle ağlıyorum!..
Ağlarken kahkahalara boğuluyorum.
Karşıdan görseniz beni, gülmekten ağlıyor kendi kendine gülüyor bu deli dersiniz, deli dersiniz de!!!
Dertli demezsiniz ama dertliyim, güleyim mi? Ağlayayım mı? Bilmiyorum…
Bilmiyorum içimdekileri dökmek için ağlarken mi? Gülüyorum…
Mavi defterlerime sarılmışken sıkı sıkı bir el hissettim omuzumda ta kendisi “Kış güneşim.”
Hiçbir şey söyleyecek halim yoktu, onun da yaralarımı açmaya niyeti. Yaralarımın kanamaya başladığını biliyormuş gibi sıkı sıkı sarmakla yetinmedi, oda benimle ağladı.
Anlatmadan ortak oldu derdime, anlatmadan kanayan yaramın yüreğimde olduğunu anlayıp yüreğini yüreğime siper etti.
Sessizce mırıldandım kulağına, “Sen kışıma güneş oldun”